Rust

Ons groepje, afgelopen zaterdag

Na donderdag en vrijdag poetsend door het huis te hebben gerend, samen met het ventje boodchppen te hebben gedaan op zaterdagochtend en 's middags de tafel buiten te hebben versierd, was het tijd om de BBQ aan te steken voor een vierdubbel verjaardagsfeest. We hadden het weer echt me, de wijn vloeide rijkelijk, het vlees mocht iets malser zijn (maar wie ligt daar wakker van) en het gezelschap van allerhande pluimage. Ik moet wel zeggen dat een tuinfeestje voor 18 man beslist de limiet is. Ben ik aan het begin van de avond nog behoorlijk van een traptrede afgegleden met een blauwe bil tot gevolg. Pijnlijk zaakje! En zoveel had ik nochtans niet op, zenne! Papa was ontzettend blij dat ik zijn 60ste verjaardag van verleden een beetje kon goedmaken (was ni mijn fout, maar desalwelteplus, wilde ik toch iets voor de mens doen). En ik ben in mijn opzet geslaagd. Sinds gisteravond is de jongste weer gaan logeren bij schoonmama. Het zal het laatste jaar zijn dat ze nog zoveel naar bomma moet. Ze wordt stilaan zo groot. "Schoonzoontje" is sinds vandaag ook terug naar huis, dan blijft er nog iets te eten over. Tjonge jonge. Wat een eetlust heeft da ventje!

Routine

We zijn alweer twee weken thuis en we vinden stilaan onze draai terug. We zijn "normaal" moe, slapen weer op gewone uren, m.a.w; welkom terug sleur!

Het vakantiegevoel is al lang terug verdwenen en de herinneringen zijn verre echo's. Maar ach, waarom zeur ik zo. We zijn gezond, we hebben deze ovesteek alweer voor een vijfde keer kunnen/mogen maken en hebben verder geen zorgen.

Maar het wringt ieder jaar meer en meer, dat terugkomen. En nu kunnen we zelfs niet gaan volgende zomer. We gaan wel op vakantie, maar we zijn op zoek naar een goedkoper alternatief, zodat we kunnen bijsparen en in 2009 opnieuw een langere reis in de USA kunnen maken. Ik probeer er de voordelen van in te zien; de kinderen leren ook eens iets anders kennen dan alleen Amerika, en gaan kennis kunnen maken met andere culturen. Ik weet dat allemaal wel, mijn verstand is daar duidelijk in, maar mijn hart wil niet luisteren. Ik mag er gewoon niet bij stilstaan dat ik volgend jaar niet kan gaan, ik zou er gewoon depri van worden.

Wat een vervelend, vewend nest ben ik toch........