Vanalles

Het was weer een tijdje geleden, maar hier ben dan nog eens met een update.

De kids voelen zich helemaal thuis op school; de oudste schijnt het er goed te doen (nu donderdag is het oudercontact, dan weten we meer), de jongste is om het simpel te zeggen een grote ramp. Huiswerk en studeren is voor Nerds, echt waar, haar eigen woorden! Die zie ik ook naar de kunsthumaniore gaan. die zit soms een hele avond kleding te ontwerpen en niet eens slecht.

De oudste staat in de joepie van verleden week, naar aanleiding van de pesterijen op de vorige school. Heel moedig van haar! De commentaren op school vielen vrij goed mee, en er was veel begrip van schoolgenoten. zij die om een handtekening kwamen vragen leggen het er wat dik bovenop als je het mij vraagt.

Met Oma is het nog altijd hetzelfde. Ze heeft een vorm van Parkinson, met alle vervelende verschijnselen van dien. De arme schat is er ook al 87, veel beterschap komt er uiteraard niet. Iedere vrijdag probeer ik naar har te gaan, dan zie ik Papa ook gelijk en kunnen we een beetje bijpraten.

Op het werk is het stress stroef, al meer dan een jaar. In plaats van de zaken structureel aan te pakken, nee, ze gaan de boel helemaal door elkaar husselen en nog meer problemen genereren. Ik hoop echt dat die beslissing niet definitief is.

En voor zij die het nog niet wisten; ik ben een ontzettende fan van de New England Patriots (American Football).De laatste tijd breken zij record na record, en het is fijn om de wedstrijden nu te kunnen volgen (NASN). Alleen was het verleden week nogal laat. De wedstrijd duurde tot 2.00h en de wekker liep om 6.15 af :)

Het was ontzettend spannend (Tegenpartij waren de Dallas Cowboys en even za het er niet goed uit, maar ze zijn ontzettend fel teruggekomen en hebben ze afgedroogd) en heb om mijn eentje hier staan juichen en rondspringen. Ik moest me wel inhouden om niet teveel lawaai te maken.

Voorts hebben we de beslissing genomen om volgend jaar niet met vakantie te gaan. Het werd financieel te krap om nog eens te gaan (zeker met twee kinderen in het hogseizoen). Het zullen een paar daagjes Londen en een twee daagjes Parijs. Dan leren de kinderen ook eens iets anders kennen. In 2009 kunnen we dan weer genieten van een Raspberry Mocha frappuccino en een Apple blossom turnover......

Zo, iedereen weet weer een beetje meer.Tot de volgende!

De eerste dag

De kinderen hebben het schitterend gedaan op hun eerste dag. Saskia (de oudste) voelt zich helemaal op haar plek in de kunsthumaniora. De jongste was ons als aanhang totaal vergeten deze ochtend. Je wilt dan toch en beetje begeleiden op haar eerste tramrit en ze succes wensen, maar eigenlijk voelden we ons teveel. Waren we blij om. Ze is geen baby meer (al voelt het soms nog wel zo). Tot onze verrassing stond Kim, een vriendin van de vorige school van Saskia hier plots. Heeft ze lekker Chinees meegegeten. Ah ja, zo'n eerste schooldag moet in stijl gevierd worden. De oudste zat nog steeds met een gouden gloed van tevredenheid met haar 1,72m opgevouwen in een fauteuil.

Het zijn toch twee schatjes.....

Happy B- Day Keanu!

Was ik gisteren helemaal vergeten. Happy Day, Keanu, make it a good one.

Nog één nachtje slapen

Jaja, de vakantie is voorbij gevlogen. Mede dankzij onze zalige vakantie in de States uiteraard. Jammer genoeg zijn de kids in zulk een tienerstatus geraakt dat ze van de TV naar de computer wandelen en weer terug. Als ik thuis ben heb ik daar nog enige controle over. Maar als ik ben gaan werken doet vooral de oudste (15 jaar) natturlijk wat ze wil. We hebben al nieuwe regels afgesproken nu dat het nieuwe schooljaar begint. En ik ben blij. Blij dat ze weer een beetje regelmaat en routine gaan kennen. Hun hersenen een beetje terug activeren in plaats ze alleen maar te gebruiken om de muis of de afstandsbediening te hanteren.... Afijn, voor de rest zijn ze lief geweest, ik heb met de jongste (12 jaar) zelfs een heus Monopoly-marathon gehouden, een paar weekends terug. Met als gevolg dat ik er een lichte degou heb aan overgehouden en de jongste met mij niet meer wil spelen "want jij wint toch altijd". Morgen is het dus zover. En tot hiertoe zien ze het helemaal zitten. De jongste vindt het enerzijds wel spannend, anderzijds zit het haar toch wel dwars dat ze opnieuw bij de kleintjes zit, nu ze naar het 1ste middelbaar gaat. De oudste heeft er veel moed in. Tekenen, schilderen, reclame... het zal allemaal aan bod komen in het derde middelbaar van de kunsthumaniora. Ik gun haar een rustig, vredevol schooljaar na het turbulente jaar dat ze achter de rug heeft. Uniformen zijn gekocht, schoolboeken zijn gekaft en moeder de gans heeft de Weight Watchers boekjes nog maar eens bovengehaald.

Jaja, het was een zalige zomer......................

Rust

Ons groepje, afgelopen zaterdag

Na donderdag en vrijdag poetsend door het huis te hebben gerend, samen met het ventje boodchppen te hebben gedaan op zaterdagochtend en 's middags de tafel buiten te hebben versierd, was het tijd om de BBQ aan te steken voor een vierdubbel verjaardagsfeest. We hadden het weer echt me, de wijn vloeide rijkelijk, het vlees mocht iets malser zijn (maar wie ligt daar wakker van) en het gezelschap van allerhande pluimage. Ik moet wel zeggen dat een tuinfeestje voor 18 man beslist de limiet is. Ben ik aan het begin van de avond nog behoorlijk van een traptrede afgegleden met een blauwe bil tot gevolg. Pijnlijk zaakje! En zoveel had ik nochtans niet op, zenne! Papa was ontzettend blij dat ik zijn 60ste verjaardag van verleden een beetje kon goedmaken (was ni mijn fout, maar desalwelteplus, wilde ik toch iets voor de mens doen). En ik ben in mijn opzet geslaagd. Sinds gisteravond is de jongste weer gaan logeren bij schoonmama. Het zal het laatste jaar zijn dat ze nog zoveel naar bomma moet. Ze wordt stilaan zo groot. "Schoonzoontje" is sinds vandaag ook terug naar huis, dan blijft er nog iets te eten over. Tjonge jonge. Wat een eetlust heeft da ventje!

Routine

We zijn alweer twee weken thuis en we vinden stilaan onze draai terug. We zijn "normaal" moe, slapen weer op gewone uren, m.a.w; welkom terug sleur!

Het vakantiegevoel is al lang terug verdwenen en de herinneringen zijn verre echo's. Maar ach, waarom zeur ik zo. We zijn gezond, we hebben deze ovesteek alweer voor een vijfde keer kunnen/mogen maken en hebben verder geen zorgen.

Maar het wringt ieder jaar meer en meer, dat terugkomen. En nu kunnen we zelfs niet gaan volgende zomer. We gaan wel op vakantie, maar we zijn op zoek naar een goedkoper alternatief, zodat we kunnen bijsparen en in 2009 opnieuw een langere reis in de USA kunnen maken. Ik probeer er de voordelen van in te zien; de kinderen leren ook eens iets anders kennen dan alleen Amerika, en gaan kennis kunnen maken met andere culturen. Ik weet dat allemaal wel, mijn verstand is daar duidelijk in, maar mijn hart wil niet luisteren. Ik mag er gewoon niet bij stilstaan dat ik volgend jaar niet kan gaan, ik zou er gewoon depri van worden.

Wat een vervelend, vewend nest ben ik toch........

Zij die terug zijn groeten u nogmaals

Zij het ietskes zuurder dan bij het vertrek. We zijn, met een vertraging van 2 uur, veilig in den Bruxelles aangekomen. Het was weer een mooie reis, mooie dingen gezien, indrukwekkend,... Alleen dat naar huis komen zou moeten kunnen overgeslagen worden. Voor mij persoonlijk is er weinig wat me aan België bindt. Ik voel niet echt "roots". Geef me een huisje aan de andere kant van de oceaan en ik zou er best kunnen aarden. Alleen, tja, er zijn er een paar downsides die je tegenhouden, zoals de slechte sociale voorzieningen, het onderwijs is toch niet van het niveau van bij ons en zo zijn er nog wel een paar dingen. Afijn, we kunnen weer beginnen plannen voor volgend jaar. Da's ook plezant en we hebben binnenkort nog een groot feest ( alleen hopen op goe weer!), de kinderen die naar een nieuwe school gaan..... En voor we het weten is het alweer begin juli.

Nu nog door de berg was worstelen en proberen ons normale ritme terug op te pikken.

Bye!!!

ps: Collega's die eventueel meelezen, laat me effe weten als er wereldschokkende dingen gebeurd zijn zoals een grote verhuis, zodat ik op de juiste verdieping uitstap!

Zure frut en geld uitgeven

Jaja, lieve lezertjes, onze tijd hier zit er weeral op. Na Yosemite hebben we onze koffers weeral de koffer ingeduwd en naar San Francisco getrokken. Het was er naar goede gewoonte weer niet zo erg warm (voor een kouwelijk kieken als ik een groot probleem). We zijn Pier 39 onveilig gaan maken en naar aquarium under the Bay gegaan. We hebben er roggen gaaid, een haai aangeraakt en dan de lift naar beneden genomen. Daar waren we nog niet goed en wel aangekomen of de electriciteit viel uit. Wel eng. Werden we daar onmiddellijk omringd door een hoop krijskinderen die in hoog tempo door gegeneerde ouders werden afgevoerd. We zijn nog even gebleven, mar die klus kregen ze niet geklaard. We hebben dan een full refund gekregen. Ik ben er nog gaan rondkijken in een NFL winkel (jammer genoeg met een hoog kitsch-gehalte) maa vond niks naar mijn gading. Ja, een replica van een helm, maar dat ding kost al gauw $100. Niet dus. Dan naar een fruitkraampje. Het feit dat er geen prijzen bij het reusachtige en mooie fruit stond had ons moeten waarschuwen. Twee zakjes kersen en een doos gedroogde abrikozen en ik was bijna $22 kwijt! En Sven kon het weer niet laten; hij tegen die vent achter de kassa: are they golden ones? De volgende dag was Saskia niet erg lekker, de sukkel heeft al een paar dagen last van een flinke verkoudheid. Op de kamer blijven ging niet en wij een hele dag binnen blijven ook niet. Dus had ik haar twee dafalgans gegeven. We hadden eerder al medicijnen gekocht tegen de verkoudheid (hier gewoon te verkrijgen), dus had ik die ook gegeven. De avond ervoor hadden we nog een hoestsiroop gegeven. Afijn, om een lang verhaal kort te maken: we hadden een compleet gedrogeerd kind bij! Ze sprak zelf met een dikke tong (dat ga ik nog lang mogen horen, hoor!). We hebben een stuk van de 49-mile drive gereden dat niet veel uitstappen vergde. Eerst nog centen gaan uitgeven in de Virgin store; een paar films waaronder iets over de New England Patriots. Maar het was heel erg mistig vandaag, dus vergezichten konden we niet trekken. De volgende dag het echte stadsgedeelte gaan verkennen, waaronder China Town, waar we 's middags lekker sushi hebben gegeten. Gisteren dan met spijt in het hart afscheid genomen van deze toffe stad en naar Hearst Castle getrokken. De kinderen waren niet zo onder de indruk. Ze vonden het overdadig en té. Ons Hotel in Paso Robles is een voltreffer, jammer dat we al weg moeten. Vandaag maken we de circel rond en eindigen we in (hopelijk) schoonheid in LA. Oh ja, wat dat geld uitgeven betreft; ze hadden naast ons hotel in SAn Francisco een Barnes en Noble (een grote boekenwinkel) met een Starbucks aan, 7/7 open. De koffers wegen zwaar door de boeken en de monopoly's (de rekening weegt ook zwaar : ))

Dag lieverdjes allemaal, tot gauw en we laten via sms wel weten of we al dan niet veilig geland zijn!

Bye.....

Vervolg - Warmterecord evenaard en uitgedroogde oogbollen

Waar waren we ook alweer gebleven? Oh ja, we gingen naar Las Vegas. Na ee vrij lange rit, waar we het warmer en warmer zagen worden, kwamen we uiteindelijk in Sin City aan rond 16.00h en toen was het nog steeds 44°c. We hebben ingecheckt in het Paris hotel. Een echte aanrader! Wat een prachtig hotel, mooie kamer met minibar, klimaatregeling en groot! En niet duur, heel belangrijk lijkt me ;)
We hebben eventjes gerust, een snackje gegeten en dan hup naar Treasure Island voor de voorstelling van Cirque du Soleil, Mysère. Lachen, huiveren en kippenvel en allemaal vanop de tweede rij. Nadien nog een broodje gegeten in de broodjeszaak van de Paris.
De volgende morgen lekkere douche, en de stad gaan onveilig maken. Allereerst gaan ontbijten bij starbucks. Dan naar Tropicana voor de Titanic Exhibition. Om stil van te worden. Jammer dat we het niet konden vastleggen op foto. Mocht niet. Voor we het wisten was het alweer 16.00 en tijd om een zwemmetje te gaan doen. Het was een mooi zwembad, verzorgd en het was er heerlijk toeven tot een uur of zes. Dan zijn we op nieuw gaan eten en dan eindelijk na vier jaar wachten hebben de slag van de boten kunnen zien aan Treasure Island. Wat een afschuwelijke vertoning! Een pre-show voor een eroticabeurs was er niks tegen! Bwah, de Amerikanen kunnen echt wel beter. De volgende ochtend zijn we dan vertrokken richting Yosemite, Bridgeport om precies te zijn. Maar we (lees, ikke) zijn zo stom geweest om te denken dat we dan wel “efkes” door Death Valley konden rijden, want dat hadden we ook nog niet gezien. Flater van jewelste. 3 uur heeft dat uitje ons gekost! Je moet niet denken ik rijd even een uurtje door de woestijn. Neen, Valley ligt tussen vrij hoge bergen! Afijn, we hebben het warmterecord van verleden jaar geëvenaard, 48°. En normaal was het warmer geweest want het was bewolkt. En nu al kon je je oogbollen voelen uitdrogen en de snot voelen uitdrogen in je neus door de hete straffe wind! Onderweg hebben we dan nog een bosbrand gezien. Nog even met de locals gepraat en foto’s genomen en rond half zeven zijn we dan in Bridgeport aangekomen. Een stadje van niks, met alweer een hoog Men in Black-gehalte. We hebben er het beste van gemaakt, t’ is toch maar voor één nacht. Gisteren zijn we dan vertrokken naar Bodie, het spookstadje. We hebben er 2,5 uur rondgestruind, elk huisje bekeken, maar lezertjes opgelet die de stad willen bezoeken! Het ligt op 7 à 8000 voet en er staat een stevige bries. Maar met 28 ° zijn we toch allemaal flink verbrand! In de Mariposa Lodge in Mariposa hebben we dan platte rust genomen. Saske achter de laptop, Sven TV-ke en de buurt verkennen en Jana in ’t zwembad en ikke met een boekske in de ondergaande zon met een bud light in de hand. This is the good life!
Bye…..

San Diego - Vervolg

De dagen vliegen hier voorbij, zoals gisteren ook Seaworld. Het was er voor 25°c heel warm en we zijn allemaal een tikkie vebrand. Veel nieuw was er echter niet, alleen Cirque de la mer (ja, ook hier zwaait cirque du soleil stilaan de scepter). Het was grappig en knap gedaan; acrobatie vermengd met waterpret. Maar vijf parken achter elkaar beginnen hun tol te eisen, niet alleen voor de kinderen maar ook voor mom and dad die de jaren voelen wegen en die voelen dat ze de snelheid van 8 jaar geleden niet meer hebben. Om 5 uur hebben we de plaat gepoetst en zijn we nog "overhuis" gereden om ons te verfrissen en schoon goed aan te trekken. Dan terug naar Horton Plaza. Daar heb ik mijn boekkies gevonden. De kinderen hebben in Lady Footlocker gemakkelijk zitten schoeisel gevonden voor een fractie van de prijs dan ze in België zouden betaald hebben. Jana heeft er Grieks eten geprobeerd op de Food Court maar dat was zeker geen succes (ik denk dat ze Paros-kwaliteit had verwacht). Saskia verandert nog eens in een chop stick met haar Panda express, die blijft hetzelfde eten. Wij hebben weer eten besteld bij Formaggio's: Penne met bolognaisesaus, een beetje oregano en parmezaanse kaas, en een huisslaatje erbij. Heerlijk! Dan zijn we lekker gaan ontspannen op de kamer. Saskia een beetje computeren, Sven en Jana TV'ke kijken en ikke lezen. Vandaag gaan de naar de scorching heat. Er heerst hier overal weeral een hittegolf. Niet zozeer in San Diego, maar La was bijvoorbeeld bijna 10 graden warmer dan normaal, en in Vegas zegt het weerbericht tussen de 35 en 45°c. Kan tellen, hé? Allez, de koffers zijn goed gelegd, iedereen heeft zijn gezicht nat gemaakt en we staan klaar om te vertrekken. Op de achtergrond zit Sven te luisteren naar "Church on line". Een kerk ergens in Texas. Tjonge jonge jonge. Ik heb respect voor alle godsdiensten maar er zijn grenzen. Gisteren heeft Saskia moeite moeten doen om een boek over Wicca te vinden; ze stonden allemaal bovenaan, zodat een winkelbediende haar moest helpen met een ladder. Ik denk dat je in Texas de stad wordt uitgestuurd in pek en veren. Ge krijgt er zowaar schrik van.....

Bye!

Los Angeles - San Diego

California Adventure park was wel aardig maar niet wat we ons ervan hadden voorgesteld, en het eten was ook niet erg lekker. Maar goed, we hebben het gezien. Gisteren vroeger vertrokken naar San Diego-waarts. Het was erg druk op de wegen (in totaal de gevolgen van zo'n 5 accidenten onderweg gezien) én ongeval werkelijk zien gebeuren. Het was niet eens zo'n erge klap, maar het ging wel allemaal heel snel. Gisteren stond San Diego Zoo op het programma. We hebben zo'n anderhalf uur doorgebracht in de kinderzoo, een ritje rond het park gemaakt met de bus en genoten van de koala's. Maar de vermoeidheid slaat toe in de beentjes en rond 17.00 h moeten we opgeven. De hersenen bevatten niks meer en de voeten willen nog veel minder. We zoeken onze hotelkamer op en rusten wat uit. Later op de avond rijden we naar Horton Plaza, een half open kleurrijke shopping mall. We eten er erg lekker (Formaggio's), maar we zijn rijkelijk laat en de winkeltjes beginnen hun deuren te sluiten. We gaan vanavond na Seaworld nog eens terug proberen. Er staat daar een grote boekenwinkel op mij te wachten. En dat had ik nog niet; boekkies (ik geef het toe, ik heb afkickverschijnselen). Allez, we wachten op Saskia tot ze klaar is en dan kunnen we ontbijten en doorrijden naar Seaworld. Voor de lezertjes onder jullie; er schijnt iets mis te zijn met het verzenden van mail via outlook. Dus als je niks hoort, het gaat nog steeds erg goed met ons.

Bye!!!

Vervolg LA

Gisteren zijn we gaan Disney'en (nieuw werkwoord). Het was een lange dag met veel leuke accenten. We waren er een beetje verwonderd over dat het geen overrompeling werd op de 4th of July, maar dat viel best mee. De nieuwste attractie aldaar (iets met duikbuiten en finding Nemo) was een uur aanschuif + attractie. Hetzelfde voor Space Mountain (dat laatste was zeker de moeite). Het eten was naar Amerikaanse maatstaven: rommel. Jana heeft een schitterende rugzak gekocht, het lijkt alsof ze Yoda van Starwars op haar rug als een kind meedraagt. Ze had wel bekijks. Maar het is zoals ze zeggen: Disney is één groot verdoken shopping mall.

En ik denk dat ik één celebraty gezien heb: Philip Seymour Hoffmann. Die mens heeft ook recht op een ontspannend dagje, hé? We lagen wel pas om 01.00 in ons bed. Het is met kleine oogskes dat ik zit te typen in afwachting dat de kids klaar zijn, voor we seffens gaan ontbijten in Starbucks en naar Disney adventure park gaan. En wie weet misschien nog een luie middag....

Bye!

Vervolg - LA

Zo, de eerste twee dagen zitten erop. Eergisteren zijn we gaan ontbijten bij Mel's Diner (Decor voor American Graffitti). Lekker en echt Amerikaans. Dan zijn we gaan kuieren op Hollywood Boulevard. Daar hebben het Kodak Theatre gezien, Guiness book of records, en als ge eens goe wilt lachen, dan moet ge naar Hollywood Wax museum gaan. Nog nooit zo'n lelijke Tom Cruise of Nicolas Cage gezien! MacDonalds leverde ons een lekker lunch op (Asian salad en een frietje) en dan hup de auto in naar Venice Beach. Daar liepen nog steeds dezelfde rare vogels rond als drie jaar geleden. We hebben er een twee uurtjes op het strand gelegen (het is ten slotte verlof en de reis zit nog in ons lijf). Dan terug de auto in naar Santa Monica Beach. Leuk maar niet wereldschokkend. Wat ons ook opviel waren de vele zwervers. Dat vind ik extra schrijnend hier in zo'n sjieke wijk als Hollywood of Beverly Hills. Dan zijn we naar Beverly City, een shopping mall gereden waar we in de food court Panda Express hebben gegeten. Om 9.30 uur zijn we in bedje gedoken.

Gisterenochtend om 4.30 h werd ik wakker met verschrikkelijke hoofdpijn. Ramp! Na twee dafalgans, twee zomigs en een paar uur was het nog niet beter. Na een portie ijs, veel TLC van het ventje en de kindjes én een blike Canada Dry ging het eindelijk. Ik heb zelfs kunnen ontbijten! Tegen 11 uur waren we toch nog in Universal Studios. Het was er erg warm (zo'n 34°c) en je moest echt een versnelling lager schakelen om het vol te houden. Saskia heeft er een souvenirtje gevonden voor ons Kiekske. Maar Spongebob ben ik vergeten. Misschien kan ik straks iets leuks vinden in Disney. Jana wa wel een lichtgewonde in het spookhuis (House of Terror). Ze werd er achtervolgd door een low life met een plastieken bijl, lap! Komt de sukkel dat ding uitgemankt met een bloedspoor op haar voet. (Ik ben ni mee geweest, ik ben er te laf voor!)Met een beetje water was het bloed er snel af.) Nadien was ze een beetje onder de voet van The Mummy the Ride. Hij is wel erg hevig en de sukkel had hoofdpijn. We hebben samen ook rond de 300 fotookes genomen. Dus vrienden en familie, smeer jullie oogbollen maar al in, 't zal weer schoon zijn!

Bye!

Zij die gearriveerd zijn groeten u!

Alles is weer perfect gelopen, geen vluchten gemist, dus ook geen aansluitende. Den boef op het vliegtuig was weer erg lekker (pasta met pesto en champignonnekes) met een slaatje en een ijsje. Mmmmm! Alleen was ons Saskia niet zo gecharmeerd van het eten. Vooral de binnenlandse vlucht tussen Washington en LA was er voor haar teveel aan. Maar onder een waakzaam oog van mama en de goede zorgen van een erg lieve 'flying bottom' werd het toch geen complete ellende (ondergekotste medepassagiers ofzo......). Afijn, we waren allemaal heel blij van de vlieger af te kunnen. Bij Alamo hebben we weer een upgrade gekregen (alleen wat goedkoper dan verleden jaar), opnieuw een dodge durango, mar ditmaal een witte. Weer zo'n bakbeest om de Amerikaanse wegen onveilig te maken. Mwuhahaha! De Volderskes zijn Back in the USA!

Bye!

ps: Fotookes volgen nog.....

Voor wie het interesseert...

Mijn kindjes zijn geslaagd !!!

Ons Jana is de trotse bezitter van een getuigschrift van de lagere school en gaat in september terug naar de "klein mannen". We gaan een gokje wagen in de moderne, maar of het gaat lukken... Het is niet direct een harde werker. Ze kan wel, maar de wil ontbreekt. Komt erbij dat ze de koppigheid van haar moeder heeft geërfd :)

Saskia heeft dan weer op de laatste nipper meegedeeld een hele andere weg te willen inslaan; na haar rampzalige jaar (voor zij die het nog weten; ze is halverwege het schooljaar moeten veranderen van school wegens pesterijen, gevolgd door klierkoorts). Ze is erdoor geraakt met een B-attest (proficiat flinke dochter van me, ik ben toch apetrots hoe je jezelf erdoor heb weten worstelen, en je hebt het helemaal alleen gedaan!) Uiteindelijk heeft ze nu besloten om haar hart te volgen en naar de kunsthumaniora te gaan. Wie ben ik om haar dromen in de weg te staan? Sven en ik hebben er uitvoerig over gepraat. In de meeste richtingen zit niet echt veel toekomst (in de één toch niet meer dan de ander). Dan heb ik liever dat mijn kind een richting gaat volgen waar haar interesses liggen en dat ze van haar hobby een beroep kan maken. Ze moet uiteindelijk na school toch 40 jaar volwerken, dan moet ze niet iets doen tegen haar zin. Wie weet ... binnen een aantal jaren ... hebben wij een heuse kunstenares in de familie ... buiten Papa (die is striptekenaar) ... ga ervoor mijn meisje, je verdient die kans!

Dan mijn naamgenootje op het werk; ik hoop dat het goed met je gaat. Laat af en toe eens een woordje van commentaar achter op deze weblog zodat ik weet dat je er nog bent! Het heeft je de laatste tijd niet meegezeten en mijn hart ging echt naar je uit. Ik hoop dat ik in gedachten jou tot steun kan zijn, nu ik er niet ben om je een troostende knuffel te geven. Hou je taai!

Bye!

"Amerika wou homonenbom om vijanden om te toveren in homo's"

"Amerika wou hormonenbom om vijanden om te toveren in homo's"

In 1994 was het Amerikaanse Pentagon van plan om een "hormonenbom" te ontwikkelen. Deze bom moest een afrodiserend effect hebben op de vijandelijke soldaten, zodat ze meer zin zouden krijgen in seks en niet meer in oorlogvoeren. Dat melden de Amerikaanse waakhondorganisatie Berkeley Sunshine Project en de televisiezender CBS5.

Vreemd voorstel Het Berkeley Sunshine Project (BSP) is een Amerikaanse waakhondorganisatie die de militaire uitgaven in het oog houdt. Ze vonden een vreemd voorstel van de Amerikaanse defensie om een "hormonenbom" te ontwikkelen, die tot doel had de vijandelijke soldatentroepen om te toveren in homoseksuelen. Hun seksuele driften zouden zo de oorlogsdrang overwinnen.

Amerikaanse luchtmacht. Het voorstel kwam van het Ontwikkelingslaboratorium van de Amerikaanse luchtmacht in Dayton, Ohio. Het dateert van 1994. Het Pentagon bevestigde vrijdag op de Amerikaanse televisiezender CBS5 dat Defensie het voorstel om een "Gay-bomb" te ontwikkelen, had overwogen en uiteindelijk toch afgekeurd.

Geweldloos wapen Edward Hammond van het BSP maakte gebruik van de Amerikaanse wet op de vrije toegang tot informatie om een kopie van het voorstel te bemachtigen. Met de bom wilde Amerika een geweldloos wapen ontwikkelen. In het voorstel staat dat "een smakeloos, maar doeltreffend geweldloos wapen zou bestaan uit afrodiserende chemicaliën. Als de stoffen ook nog eens homoseksualiteit zouden ontlokken, zou de bom een zeer krachtige manier zijn om geweld geweldloos op te lossen".

Vlug afgevoerd De luchtmacht vraagt in het voorstel om 5,6 miljoen euro om een dergelijke bom te ontwikkelen. De woordvoerder van het Amerikaanse Ministerie van Defensie meldde dat "Defensie verantwoordelijk is voor het onderzoek en de ontwikkeling naar geweldloze wapens die de Amerikaanse soldaten kunnen helpen". Hij verklaarde ook dat de "hormonenbom" vlug werd afgevoerd.

Wetenschappelijke instituten Maar Hammond van het BSP denkt daar anders over. Hij denkt dat Defensie meer aandacht besteedde aan het voorstel dan het ministerie wil toegeven. "We zouden een dergelijk voorstel nooit gevonden hebben als het meteen was afgekeurd", aldus Hammond. "Het Pentagon heeft het voorstel nauwkeurig en serieus overwogen. Ze hebben zelfs hulp gevraagd aan de grootste wetenschappelijke instituten in Amerika".

Protest Defensie verklaarde vrijdag dat het niet bezig is met de ontwikkeling van een soort hormonenbom en dat het plan uit 1994 definitief werd afgevoerd. Het Ministerie kan wel rekenen op veel protest uit het homomilieu. Ze verklaarden dat ze het voorstel zowel "beledigend als lachwekkend" vonden. (belga/hln)

Geef toe, moeten we zoiets nu serieus nemen of niet?

Lang geleden

Het is alweer een tijdje geleden dat ik blogde, maar zoveel is er nu ook weer niet veranderd. Alleen kan ik met trots zeggen dat ik mijn start to run (27 lessen) met succes heb afgewerkt. Resultaat: -4 kilo (heb ook wel flink op mijn eten gelet). En we blijven verder gaan. Verder heb ik een nieuw hebbeding waar ik vrolijk kan op tokkelen (=nieuwe laptop), in plaats van het maagzweer verwekkende onding! Afijn lol verzekerd nu. De dochters zijn allebei flink aan 't studeren (Saskia gaat nu met halve dagen naar school wegens herstellende van klierkoorts, het stopt niet voor haar, geloof ik). Maar het zijn de laatste loodjes. Nog een kleine drie weken en de UA951 brengt ons veilig en wel (hopen we toch : )) naar de overkant van de plas naar de "joesteeted naits". En het wordt tijd zenne! We zijn van zins om hier onze wedevaren op neer te pennen, met zelfs af en toe een schoon beleke om de sfeer weer te geven. Ik ben met een cursus Engels begonnen maar hij is een beetje gemakkelijk. De eerste les was "Hello-Goodbye", terwijl ik net Harry Potter 1 heb uitgelezen (in het Engels) en The Pale Horseman. Maar ja, een goei opfrissing is het wel voor bepaalde regeltjes die ik vergeten was. De Engelse versie van de Da Vinci code ligt al breeduit naar me te glimlachen, ik verheug me er nu al op! Nu ga ik nog een beetje genieten van de rust (ik ben blij dat de TV de laatste tijd meer af- dan opstaat). Bye!

Files

Wat een hectische week (na een hectisch weekend!) en we zijn pas aanhet begin.

Zaterdag hadden we in principe drie opendeurdagen van de huidige scholen en de toekomstige school van Jana. Dat laatste hebben we met succes afgehandeld. We hebben een idee gekregen hoe de school eruit ziet, dinsdag mag ze een paar proeflesjes meedoen.

De tweede school was ook succesvol. Jana kon met haar vriendinnetjes wat spelletjes doen, rondparaderen (want wat doe je anders als bijna twaalfjarig bakvis?). Saskia kon er eindelijk afscheid nemen van een paar leerkrachten die het goed met haar meenden en haar hebben trachten op te vangen. Ze heeft hiermee een hoofdstuk afgesloten.

Als laatste wilden we haar nieuwe school bezoeken maar dichtbij huis hebben we een kleine aanrijding gehad. In fout dan nog. Gelukkig reden we heel langzaam. We hebben enkel een deuk in de nummerplaat. De dame voor ons had alleen wat krassen op haar bumper. Ze was alleen ontzettend aangedaan. Ze stond te trillen en begon te wenen. We hebben haar achter ons aan laten rijden, en hebben bij ons binnen de papieren ingevuld en haar een glaasje water gegeven. Allemaal heel rustig en sereen.

Deze week moet Sven heel de week in opleiding naar Melle. Vanuit Antwerpen en hij dient er te zijn om acht uur. Dus dat is een half uur vroeger opstaan dan gewoonlijk, Jana bij een vriendinnetje afzetten om zeven uur. Ik rijd met een collega mee (nogmaals dank je, Bart). Vanavond echter was het al eerste prijs: file. Ik ben dan maar vanuit de industriezone van Merksem snel naar de halte van de bus gemarcheerd (het laatste stuk gelopen of ik had de bus nog gemist). Dan snel snel naar de winkel om boodschappen te doen voor twee dagen. Daar heeft Sven me dan opgepikt. En dat zo nog heel de week.......

Ik zal zo meteen de voorbereidingen maar al treffen voor ons avondeten, morgen. Zucht.....

Evy zegt....

... dat ik het niet slecht doe. Ik heb ondertussen les 9 met succes afgerond en het was een zware. Met twee stukjes van 4 minuten en eentje van 5 minuten. Maar wat ben ik steeds trots dat ik het gedaan heb. Ik voel me de laatste tijd een stuk beter. Ik eet gezonder en ben al meer dan 2 kilogram kwijt. Goed hé?

Allez, met een beetje geluk gaan mijn shorts niet van mijn lijf scheuren als ik me buk.....

Verder krijg ik geweldig de zenuwen van mijn laptopje. Het ding is nauwelijks 2 jaar oud maar ik heb er al de nodige miserie mee gehad. Ik kreeg samen met mijn collega's de mogelijkheid het ding aan te schaffen via mijn werk, waarbij er een minimaal bedrag wordt ingehouden van het salaris en na vier jaar leg je een stukje bij en het is het onding van jou. Handig zou je zeggen. Jaaaaaaa, als het zonder mankementen zou willen werken, tenminste!

Verleden jaar in mei ben ik hem drie maanden kwijt geweest bij de hersteldienst. Letterlijk. Op zich was er niets ernstig mis, mijn scherm fllikkerde en werd wit. Ergens een kabeltje dat moest vervangen worden. Heel makkelijk, behalve als ze je laptop intern kwijtspelen. Ja, echt. Afijn na drie maanden het ding terug in mijn bezit (ik ben zelfs op vakantie geweest met een vervangtoestel!), maar zonder voeding. Saartje nog een beetje bozer. Dan hebben ze een andere voeding bezorgt via een koerier, maar dat was niet de juiste, de fiche bleef uit het contact vallen en trok geen stroom. Grrrrrrrr!

Opnieuw gebeld, nog maar eens een dag geen laptop, want pas de dag later konden ze me de juiste voeding leveren. Ondertussen zijn we een jaar verder, werken mijn beide usb-poorten aan de linkerzijde bijna niet meer (alleen als ze zelf willen) en valt de fiche van de voeding er wéér bijna uit en trekt hij bijna geen stroom. En mensen die mij kennen weten dat ik voor zulke fratsen géééééén geduld heb!

Ik vrees dat ik toch even ga moeten aanmodderen met wat ik heb, want zomaar een ander toestel kopen, is niet direct mogelijk met onze Amerika-reis in het verschiet. Maar het zal dan toch geen HP meer worden, ik heb er teveel zever mee gehad.

De kindjes zijn beide op verplaatsing en daar gaan hubby en ik een beetje van profiteren. We gaan een beetje sfeer opsnuiven in Hasselt en daarna naar de vernissage van Els Wenselaers. Ik laat jullie weten hoe het was!

Bye!

Start to run les 6

Vandaag was een beetje een zwaardere les, maar moeilijk gaat ook. Ik merk dat alles een beetje strakker staat dan ervoor (zelfs na 2 weken) en dat mijn hartslag sneller tot rust komt dan na de eerste les.

Saskia heeft examen biologie afgelegd, vandaag. Het was moeilijk maar ze denk wel dat ze geslaagd is. Vandaag was het weer dik mis met "loverboy". De jongen heeft nogal een moeilijke thuis en dat heeft een beetje zijn weerslag op iedereen. En die tieners zitten direct in zak en as, hé? Ik voel wel met hun mee. Ze willen zoveel zelf al doen, maar er wordt aan alle kanten aan ze getrokken. Ik moedig haar aan om een beetje zelfstandigheid te kweken. En als ze dan tijdens de vakantie wat langer weg is, dan vind ik dat niet zo erg. Kleine kinderen worden groot en het is nu dat zemoeten genieten van het leven. Later krijgen ze vanzelf al zoveel verantwoordelijkheden en dingen die "moeten". Ik ben ook hoe langer hoe meer tegen straf. Ik voer zelden een straf door. Ik ben eerder een voorstander van problemen uit te praten, daar leren ze veel meer van. Het mooiste wat zo'n kind dan kan zeggen is dat ze later ook zo'n band met hun kinderen willen en dat ze vinden dat ik hun beste vriendin ben. Ze hebben ook nog andere vriendinnen, maar ze kunnen alles aan me vertellen. en daar ben ik best trots op!

Bye!

Virginia Tech

Ik zal waarschijnlijk de zoveelste zijn die erover schrijft, maar het is dan ook verschrikkelijk wat er (alweer) gebeurd is. Gewoon alle wapenbezit verbieden en zeker onder schoolgaande jongeren, of ze nu op high school zitten of universiteit. Waarvoor is al dat wapenbezit überhaupt nodig? Dit lokt nog meer geweld uit. Kunnen we gewoon niet met zijn allen gewoon bij onszelf beginnen, wat verandering betreft? Geen wapens meer, geen geweld meer, wat verdraagzamer en opener, minder wantrouwig. Daar zouden we al een heel eind meekomen. Je zou toch denken na Columbine dat er al wat zou veranderd zijn, of dat er mensen zijn 'in high places' die door hebben dat er her en der iets schorst aan bepaalde wetten. Michael Moore heeft zo ontzettend geprobeerd om de mensen een spiegel voor te houden en te laten zien hoe fout we bezig zijn maar niemand heeft er oren (of ogen) naar. Zo ontzettend jammer. Want als we niet zo met onszelf zouden zijn bezig geweest en beter hadden rondgekeken zou het misschien, heel misschien te vermijden zijn geweest. Nu kunnen er weer 30 ouderparen hun kinderen ten grave dragen. Mijn hart bloedt.......

Weekend

Vrijdag hebben we in stijl de week met een heerlijke barbecue afgesloten. Saskia's vriendje was voor het weekend overgekomen en at mee, de gezelligaard. Het is een echt schatje, deze knuffelbeer. Alles vindt hij lekker wat je hem voorzet. Ideale schoonzoon, toch?

Zaterdag moest Sven weg naar de vliegclub (hij doet aan modelbouwvliegen, electro en "naft" vliegtuigen, en helicopters). Het was zo'n mooi weer dat Sakia, Levy en ik besloten van naar de zoo van Antwerpen te gaan. Ikke vijfde wiel aan de wagen? Bijlange ni, ik trakteerde ; )

Het was een zalige dag, we hebben er haast vier uur in rond gelopen. Er was zo veel veranderd, het was jammer dat ik mijn fototoestel niet bij had.

's Avonds lekker snel rijst met zoetzure saus en kip gemaakt, want we moesten nog naar een voorstelling van mijn zus en de theatergroep PEG. (Zij die geïnteresseerd zijn; het is gelegen achter het St. Jansplein in Antwerpen). Het was een heel goed stuk: Festen, naar de gelijknamige film. Het is een klein zaaltje met een beperkt aantal zitplaatsen, maar dat maakt het wat intiemer. Zeker voor herhaling vatbaar. Ik was echter heel erg moe. De afgelopen nacht heb ik lang wakker gelegen met mijn maag die weer erg opspeelde, dan die lange uren in de zoo. Gevolgd door de hele Meir af te wandelen en een paar zomerschoenen voor Saskia op de kop te tikken. Ik had het gevoel dat mijn voeten tot aan mijn knieën waren afgesleten!

Zondag was alweer een hete dag die ik genoeglijk in de tuin doorbracht met de kids. Maar de rust kan nooit lang duren op zo'n warme dag en al snel hadden we de tuinslang te pakken. Ik ben een kwartier in "gevecht" geweest met "schoonzoon", maar we hebben ontzettend gelachen. De drie dames waren in bikini, maar Levy was ocharme nat tot op zijn onderbroek! Mijn ogen oren en neusgaten zijn flink doorgespoeld, lang geleden dat alles nog zo proper was ; )

En wij maar lachen. Ni schoon, maar het was ook zo grappig. Gisteravond hebben we het weekend agesloten met de kleine wokpannetjes boven water te halen. Met wat pitavlees, mie, rijst en wokgroentjes een waar festijn!

En na het eten nog een start to run les 4. Het gaat goed, ik voel me lekker in mijn vel en mijn conditie gaat zienderogen vooruit. Er is één kilootje af op een week, al was dat niet mijn hoofddoel. Als mijn buik terug een beetje steviger wordt zodat ik met goed fatsoen de rest van mijn garderobe weer aan kan zonder er meteen vijf maanden zwanger uit te zien, daar doe ik het voor. Al mogen er een paar kilootjes af, ander vrees ik uit mijn shorts te barsten binnen vijf weken als we naar de States vertrekken. Joepieeeeeeee! Nog 75 dagen en dan vertrekken we naar mijn geliefd Amerika.

Zo, laat die werkweek maar komen, ik kan er weer even tegenaan!

Bye!

Josh Groban

Ik heb eergisteren met succes les 3 van start to run afgewerkt, en het doet me meer en meer deugd, een beetje beweging. Zeker als Evy zo'n leuke muziek erbij geeft.

Over muziek gesproken; al eens gehoord van Josh Groban? Neen? Zij die itunes bezitten moeten die naam maar eens intikken. Vooral het nummer you are loved (don't give up) is één van de mooiste nummers die ik de laatste jaren heb gehoord. Het is een Amerikaanse jongen met joodse achtergrond die een klassiek geschoolde stem heeft, en met zijn bariton heeft hij mij al verscheidene keren kippenvel bezorgd. Zeker eens proberen!

Vandaag zal een luie dag worden. Ik ben alweer een beetje verkouden en heb iets verkeerds gegeten gisteren. Ik vond al dat het vlees er een beetje raar uitzag, maar het rook nog goed. Ik heb héél lang wakker gelegen met maagpijn. Het zonneke zal me deugd doen. Er was gezegd dat het vandaag wel 27°c kon worden, dat wordt dus genieten.

Eerst maar eens kijken of de kippetjes van de buurman nog wat gelegd hebben...

Bye!

Start to run les 2

Ondertussen heb ik mijn tweede les ook al achter de rug, met de nodige ups en downs....

Neeje, het lopen gaat prima, Evy moedigt me supergoed aan, ik zou er nog een les aan willen knopen!

Nee, dit gaat over mijn ipod shuffle. Het kleine mp3-spelertje ter grootte van een postzegel (of het scheelt niet veel), dat was de boosdoener. De eerste les ging prima met de doppen in; trappen maar! Maar les 2 was andere koek. Wat ik ook deed, de ipod wilde maar niet afspelen. Dan op Jana's ipod (de kinderen en ik hebben dezelfde speler). Nee, ook daar geen geluk. Wat was er toch mis? Gisteren van arren moede de laptop mee naar boven genomen, op de vensterbank naast de cross-trainer (stel je voor dat je dàt rond je nek moet hangen om te lopen!). Het was een beetje stunt en vliegwerk, maar het lukte toch. Gisteravond, de hele podcastbibliotheek leeggemaakt en terug gedownload. Lukte nog ni. En mensen die mij kennen zien in gedachten de rooksliertjes al uit mijn oren en neusgaten komen, want ons Saartje heeft niet direct veel geduld op dit vlak!

Uiteindelijk op het lumineuze idee gekomen om de diverse knoppen op het toestelletje eens te bekijken en ... eureka! Er staat een onnozel schuifknopje op om te switchen tussen afspeellijst en shuffle, en nee, het mag dus niet op shuffle staan! (Toeval dat Jana's ipod dus ook op shuffle stond) Afijn ikke vandaag helemaal gelukkig dat ik met iets luchtigers apparatuur de cross trianer op kon en de beentjes los kon gooien. Oh, wat voel ik me flink!

(Iets minder flink was de humus falafel met twee glazen witte wijn die ik met veel smaak heb verorberd, vanavond. Kon me ni bommen, ik had er zin. En daarbij, ik heb 620 calorieën verbrand) Af en toe moet je al eens stout kunnen zijn, toch?

Bye!

In de Gloria

http://www.youtube.com/watch?v=kXf3wx5nPXU

Dit filmpje kwam ik tegen op een website van een medeblogger. Het is naar mijn mening de allerbeste sketch ooit van In de Gloria. En hoe meer ik het filmpje zie, hoe harder ik moet lachen. Naar het schijnt is het zelfs al vertoont bij Jay Leno in de USA en ook in Italië (vandaar de engelse ondertiteling).

Enjoy, everyone!

Bye.

Mystère

Een droom die in vervulling gaat.....

We hebben onze kaarten besteld voor ergens in juli (de 8ste als ik me niet vergis). Op de tweede rij alstublieft! Het kost ons wel een rib uit ons lijf, maar ach. We zijn geen dure logeerders en chique restaurants zijn aan ons ook niet besteed. Maar Cirque stak al zo lang mijn ogen uit dat ik dacht: nu of nooit. En er spelen nu toch al zo'n 6 à 7 shows tegelijk in de gokstad, dus keuze zat, ook qua prijsklasse. Heerlijk, ik kan niet wachten!

Ik heb trouwens deze week nog eens een reisgids gekocht; de capitool gids New England. De oostkust ziet er ook prachtig uit. Ik denk dat onze reisagenda al gevuld is tot 2050...... Er is nog zoveel te zien in mijn geliefd Amerika. Die 11 maanden tussen de reizen in duren wel heel erg lang : )

Bye!

Start to run les 1

Ziezo, les 1 zit erop! Zalig gewoon. En je voelt je gesteund door ons aller Evy. Ik voelde me zelfs ietwat euforisch. Natuurlijk was de omgeving niet zo kleurrijk als die van Ann (Ann's blogspot) maar zoals ik eerder al meldde; België leent zich daar niet zo voor. Nu heb ik de vrijheid om zelf om 10 uur 's avonds nog te lopen, niemand die er aanstoot aan neemt, og geen enge mannetje die je beloeren in een donker park......

Nee, ik kan niet wachten tot overmorgen voor les 2.

Yihaaaaa!

Oma

Vandaag naar goede gewoonte, zoals iedere vrijdag, naar Oma. We hebben er eens goed de schaar in gezet want haar haren hingen er niet zo netjes bij. Lekker een mousse in gedaan en rolletjes ingedraaid en ze zag er weer als nieuw uit. Papa was er ook en was er gezellig, lekker kopje koffie er bij....

In de namiddag hebben de kinderen en ik niet zoveel meer gedaan. We hebben gewoon genoten van de katten en de rust. De paasvakantie doet ons allemaal deugd.

Vanavond was de zin om te koken ver te zoeken, en terwijl ik was weggedoezeld, heeft Sven als verrassing Chinees uitgehaald. Glaasje witte wijn erbij....mmmmmm.

Ik heb vanavond de stoute slippers aangetrokken en ben gaan kijken op start to run, ik ga namelijk wat aan mijn conditie (en de lijn!) werken, maar in plaats van buiten te lopen ga ik het programma trachten te volgen op de cross trainer (in het Amerikaans een Elliptical trainer, geloof ik). Beter dan niks, en met het Belgische weer, zie ik dat niet zo zitten. Nu kan ik lopen wanneer het me uitkomt. So, wish me luck!

Film

Deze week is er niet veel gebeurd dat ik er een blogje over kon schrijven. De examen zijn achter de rug, Jana is zomaar eens 10% procent gestegen. Saskia had maar één onvoldoende. Het enige slechte nieuws was dat de beloofde weggevallen examens alsnog moeten bijgewerkt worden. Ze had gehoopt op twee weken rust, maar het is haar niet gegeund. Ik heb er niet teveel woorden aan vuil gemaakt. Wat moet gebeuren, moet gebeuren.

De laatste tijd zijn er paar goeie films mijn ogen gepasseerd; The painted veil, en nu ben ik aan 't kijken naar the Last king of Scotland. Mel Gibson's Apocalypto kon mijn goedkeuring ook wegdragen. Knappe actie, spannend tot op het einde.

Ik was vanavond eigenlijk heel moe, en wilde vroeg mijn bedje in, maar iedere keer als ik de keuken in wilde, gaapte de strijkmand me met open muil uitdagend aan, de was half uitspugend. Ik heb dan maar de tv aangezet en de hele mand weggewerkt. Flink, toch? Morgen zijn mijn meiden terug thuis en is de familie terug herenigd. Jipieeeee!

Lekker lui

Vandaag een lekker dagje niks doen. Het is zondag, heb (te) lang geslapen (door het zomeruur) en heb eigenlijk wel een beetje spijt dat ik een deel van de dag verslapen heb. Ik moet nog een paar wasjes draaien en dan de wekelijkse strijk nog wegwerken.

Verleden week hebben we onze laatste 100 dagen voor vertrek in stijl gevierd. Lekkere wokgroenten gekochten, sojascheuten, pitavlees, kip, mie en saus. Nog een paar zakjes rijst gekookt en de party wok op tafel gezet (lijkt op een gourmetstel maar met kleine wokpannetjes). Gesmuld dat we hebben! De kinderen vonden het ook heerlijk en konden naar hartelust de meest gekke combinaties in de wok gooien. Er is srieus gegeten, die avond.

Vrijdag heb ik dan mijn wekelijkse bezoekje aan mijn oma gebracht. Het mensje is 86 en heeft een variant van Parkinson. Heel vervelend want toen ze nog buitenkwam is ze een paar keer lelijk gevallen. Wenkbrauw gehecht, bril stuk, blauw oog... Vijf jaar geleden heeft ze haar schouder gebroken en verleden jaar haar pols. En die zorgt nog steeds voor hinder. Ze heeft toen een tijdje in een revalidatiecentrum gezeten omdat ze zich niet uit de slag kon trekken met haar arm in het gips, en is er ook nog een keer gevallen zodat haar hoofd moest gehecht worden. Sindsdien is ze niet meer de oude geweest. Af en toe kan ze nog wel iets te eten maken, maar ze mist de kracht in haar handen om flessen en dozen open te maken. Papa komt dan voor een paar dagen bij haar logeren en ik kom vrijdag voor een paar uurtjes. Maar eigenlijk om een beetje controle te hebben want ik geloof niet dat het voor haar echt hoeft. Ze krijgt wekelijks zoveel mensen over de vloer, terwijl ze altijd erg op zichzelf is geweest. Ik geloof dat ze dat nog het ergste vindt; de afhankelijkheid van anderen.

Gisteravond laat nog op Discovery of National Geografic nog een documentaire gezien over Pompeii. Krijg opeens veel zin om er vanalles over op te zoeken. Leve internet!

Bye.

Dit is 'em

Dit is hem dus, onze route voor volgend jaar, heftig hé? We zien het al helemaal zitten. tot hier toe hebben alleen maar de klassieke stukken gezien aan de westkust, met een aantal uitlopers in het midden en noorden (Yellowstone, Cody, Badlands,....) de oostkust was tot hiertoe een beetje het verwaarloosde broertje in onze reisplanning, maar dat gaan we ruimschoots goedmaken. New York here we come!

Bye

Wat een weer

Koning winter is op zijn besluit terug gekomen en klopt alweer op de deur. Ik doe toch lekker ni open, misschien geeft hij het dan wel op en gaat hij weg. De regen klettert tegen de ramen terwijl ik gezellig met de kindjes thuis zit. De examens zijn begonnen, de stress slaat toe. Mama tracht kalm te blijven en de boel overeind te houden, daar zijn we immers voor.

Gisteren hebben we voor de aardigheid al eens een voorlopige route berekend voor de reis van 2008. We starten in New York, steken gewoon Amerika over en eindigen in San Francisco. Wat een uitdaging! New York, Detroit, Washington, Chicago,... ze spreken me allemaal aan en het zal moeilijk worden een selectie te maken van wat ik allemaal wil zien, en wat gaat de kinderen aanspreekt. Ach, als je ziet waar we ze allemaal mee naartoe gezeuld hebben, verleden jaar. Ik moet er eerlijkheidhalve aan toevoegen dat ze voor het ene al "warmer" liepen dan het andere (zeker in 48°!). Er waren misschien wat veel natuurparken en weinig pretparken, maar ze hebben toch weer dingen gezien en meegemaakt, daar kan geen school tegenop. We hebben zelfs een jonge moose geaaid. Dan moet je bij mij met veel aankomen wil je dat overtreffen. En ze mogen allemaal op hun hoofd gaan staan; ik ga volgend jaar naar De Smet, waar het huis nog staat van de ouders van Laura Ingalls. Ik heb die boekenreeks tig keer verslonden en geniet er nog van. Misschien was ik diep in mijn hart wel jaloers op de pioniers die al het onontgonnen gebied konden verkennen en zelfs kennis maakten met de indianen (al zie ik dat waarschijnlijker romantischer dan het was; zo fijn zal het voor die pioniers niet altijd geweest zijn ; ) )

Op het werk was het relatief rustig. Ik heb er mijn ding kunnen doen, zonder al teveel afleiding (dat heb je wel eens op een verkoop binnendienst waar je veel telefoons binnen krijgt). Ik ga zo stilaan mijn kookboek eens openslaan en zien hoe we de kip in rode wijnsaus op tafel gaan krijgen. Ik ga me toch eens verdiepen in hoe we aan een crockpot gaan geraken, want dàt lijkt me een echt gerief!

Bye!

Help, Water !!

Wat een dag. Wat een dag. Om kwart voor acht begint Saskia met haar Sms'jes. Een gsm kan een zegen zijn, maar ook een vloek, je ontsnapt er niet aan. Ik weet dat ze zich niet goed voelt, ze zit ontzettend in de put. Maar ze weet je zo te manipuleren dat je wil toegeven en ze naar huis laat komen. Ik begrijp best dat ze een traume heeft opgelopen in de vorige school. Maar in hoeverre moet je op alles ingaan wat ze van je vragen? Hetgeen me wel beangstigt is het feit dat ze al een al een paar keer een allusie maakt op zelfmoord en dat jaagt me de stuipen op het lijf! Goed dat ze volgende woensdag naar de psycholoog gaat. En wij moeten leren hoe te reageren en wat te zeggen, want je moet zo opletten dat je de hele zaak niet voedt. Gisteren leek het zo de goede weg op te gaan. Ze had haar hele kamer gereorganiseerd, opgeruimd, rommel weggedaan en een twee uur later zakt ze ineens als een pudding. Ze zegt dat ze al twee weken buikpijn heeft en vanmorgen liep ze (naar eigen zeggen) krom van de pijn.

En dan slaat het noodlot toe. Ik zit net achter de laptop als ik water hoor lopen. Ik ren naar de keuken en zie het water vanonder de deur onder de gootsteen stromen. En dat is voor mij de druppel. In alle staten bel ik Sven op die hier al snel staat. Al heeft hij mij aan de telefoon eerst naar de hoofdkraan gedirigeerd voordat het hele huis onderliep. Wachtend op hem ben ik al water beginnen opnemen. Een volle emmer kieper ik door de gootsteen tegen de tijd dat hij er is. We zien dat het slangetje van de boiler is losgesprongen. Het duur niet lang voor alles weer is aangesloten en door de poetsbeurten door blijft Saskia sms'en sturen. Wanhopig wordt ik ervan. Ze wil maar naar huis. Maar wanneer geef je als moeder toe en wanneer niet? Na een hectisch half uur van poetsen en vastschroeven is de rust een beetje weer gekeerd.

Saskia blijft maar berichtjes sturen met de vraag of ik haar kom halen. Mijn geduld raakt stilaan op en ik bel de school. Daar krijg ik een ontzettend lieve dame aan de lijn die een beetje de vertrouwenspersoon is van Saskia. We bellen een stevige drie kwartier en we komen tot de conclusie dat het beter is voor haar als ze op school blijft. Dat wordt me niet in dank afgenomen! Mevrouw is duidelijk boos dat ze niet naar huis mag. Heel jammer, maar het doet haar meer kwaad dan goed als we in alles haar zin gaan geven. Ik vrees dat we nog een zware periode tegemoet gaan.....

Mijn weekend begint!

Mijn dochters vorige zomer

Jippie, mijn weekend begint! Als part-timer eindigt mijn week waar anderen de helft bereiken. Zo gaat datal een jaar of zes en dat bevalt me prima!

Alleen nu nog van die vervelende harkloppingen af geraken. Sinds de tienertoestanden met Saskia heb ik er regelmatig last van, maar nu voel ik ze bijna de godganse dag en soms slaat mijn hart over. Ik wordt er heel moe van en je kunt soms wat moeilijker ademen. Gisteren heeft de huisarts even geluisterd en pilletjes voorgeschreven. Als het tegen het einde van volgende week niet beter is, moet ik terug voor een cardiogram.

Saskia heeft trouwens een knopje omgedraaid lijkt het wel. Ze is een stuk rustiger en is nu zelfs bezig met haar kamer een beetje te veranderen en op te smukken. Ik ben blij dat ze terug een lichtpuntje heeft gevonden. Zo'n tiener bepaalt al gauw de sfeer van het algemene gezinsleven en dat beviel me eigenlijk niks. Jana hing er op de duur zo'n beetje bij, alsof zij er niks mee te maken had.....

Vanavond gaan we onze tickets boeken voor Mystére van Cirque du Soleil. Gisteren hadden we al eens gekeken en we konden op de eerste rij zitten. We hebben er dan ook een lief sommetje voor over. We gaan al niet zolang als we willen, dus gaan we er ook van genieten!

Vandaag was het trouwens heerlijk in het zonnetje. Ik heb mensen zien lopen als was het juni, de wereld staat op zijn kop. Het doet je snakken naar een terrasje met een heerlijk gekoeld glas witte wijn, mmmmmmm.

Daarnet ook nog gelachen met de kippen vanonze buurman. Er is geen afscheiding tussen de tuinen, zo kunnen de kinderen steeds over en weer van de ene tuin naar de andere en kunnen de kippetjes genieten van insektjes en andere lekkernijen. Maar als je zo langs achteren ziet struinen op zoek naar een hapje, lijken ze altijd zo op die kippen uit Chicken run (inclusief broek!). Zo, ik ga stilaan aan het avondeten beginnen. De maagjes knorren alweer.....

Bye!

Maandag blues

De eerste dag van de week zit er alweer op en ze waren zuur verdiend vandaag. Mijn collega had een dagje vrij, geen probleem. Maar je zal zien dat ze je wel weten te vinden! Saskia had ook weer een moeilijk dagje. Ze was er een beetje bovenop, maar op die leeftijd haal je ze even vlug weer onderuit. Afijn, ik zal blij zijn dat de paasvakantie begint, effe rust!

Vandaag met een andere collega nog over onze reizen gepraat, da's puur genieten voor mij! Als nog terug denk aan die mooie natuurparken die we gezien hebben.

Vanavond zijn we met zijn vieren naar het Wijnegem shopping center gereden, naar de beestjes gaan kijken in de dierenwinkel, her en der nog wat spulletjes gekocht en lekker gaan eten in Mendy's. Leve de visakaart!

Zo, nu kruip ik onder de wol, ik ben eigenlijk stikkapot. Ik heb een tijdje wakker gelegen gisteravond, zoals zo vaak als ik moet overschakelen van zondag naar een nieuwe werkweek.

Bye!

Lekker niks doen

Ergens in Yellowstone.....

Vandaag is een lekker lui dagje; uitslapen, rondlummelen, stoeien met de katten. Alleen de strijk staat nog naar me te roepen, dat is vaste prik op zondag. Bwa, maar ja, het moet gebeuren. Saskia is dit weekend naar haar vriendje, dus is het hier lekker rustig (geen ruzie tussen de zusjes, want dat kunnen ze goed!). Ik ben blij dat Saskia zich wat beter voelt want ze heeft een moeilijke periode doorgemaakt. Ze is ontzettend gepest geweest op de vorige school, en een maand geleden hebben we haar overgeplaatst, wat niet zo evident is in de helft van het derde trimester. Nu lijkt de rust een beetje wedergekeerd, emotioneel dan. Wat werk betreft, dat is iets anders. Ze moest alle vakken bijschrijven want ze stond niet overal op hetzelfde niveau. Verder willen ze haar testen om te zien hoe ver ze staat, ze willen dat ze alles meedoet in de klas qua testen en opdrachten én de examens starten op 20 maart. Is dat niet een beetje veel voor een 15-jarige? Afijn, we hebben een goed contact met haar klastitularis die heel begripvol reageert en ze doen veel voor Saskia dus dat zit wel goed. Jana schijnt zich ook goed te herpakken. Die staat voor de overstap naar het eerste jaar middelbaar onderwijs, dus dat belooft ook nog spannend te worden.

Zo meteen ga ik nog een beetje aan mijn hobbywerken; koninklijke stambomen in de vroege middeleeuwen. Tja, genealogie is nog een liefde van me buiten vakantie in de States.

By the way: nog 111 dagen voor ons vertrek. We zijn er allemaal hard aan toe.

Eerste blogje

Ok, hier gaan we dan. Hoe de opzet er uiteindelijk gaat uitzien, weet ik nog niet. Het zou de bedoeling zijn over dagdagelijkse liflafjes te schrijven met als rode draad mijn liefde voor de USA. De meeste mensen mensen zien mij al direct afkomen en je ziet ze gewoon denken "hier heb je ze weer met haar Amerika", maar ik kan er niks aan doen. Het is er zo mooi, zo divers. Van miljoenensteden tot grootse natuurparken. Van Starbucks tot Wendy's, Best Western tot Hilton, Las Vegas tot San Francisco.....

Ik hoop hier regelmatig een soulmate tegen te komen die mijn liefde voor dit mooie land deelt om eens heerlijk over te kunnen kletsen en ervaringen te kunnen delen.

Tot lezens!